Ergens in 2012 kwam José met het idee om een Alpenexcursie te organiseren met onze club. Voor haar de gelegenheid om een behoorlijk aantal Alpencols af te kunnen turven van het 100 cols lijstje. Voor mij een goede mogelijkheid om eens op de racefiets kennis met de Alpen te maken. Dus de plannen voor een vierde MTB week heb ik in overleg met Danny doorgeschoven naar 2014. Als snel werd duidelijk dat het een doorreisexcursie zou worden en dat er een tiental clubgenoten mee zou gaan. Annecy als begin en de Ventoux als eind. Uitvoeringweek midden juni.

Veel werk is gestoken in het plannen van de route en het zoeken naar geschikte en beschikbare overnachtingen. De kenners onder mijn fietsvrienden waren vol lof over het traject en tegelijk behoorlijk bezorgd over het klim-duur vermogen van een gemiddelde triathleet. Is dat niet wat ambitieus? – was de meest mild gestelde vraag. Om een kleine 1000 kilometer met een 20 klimkilometers in een week onder de pedalen weg te trappen is een behoorlijke basisconditie vereist en zal er zeker enige gewenning aan langere klimmen in het trainingsprogramma moeten zijn ingebouwd. Zou dat alle deelnemers wel lukken?

Mijn zorgen spitsten zich meer toe op de beschikbare hoeveelheid voedsel en de bedlengte en slaapplaats kwaliteit. Daarnaast maakte ik mij ook zorgen over het verschil in klimsnelheid van de deelnemers en hoe de groep de daaruit ontstaande tijdverschillen gedurende de dag zou gaan nivelleren. Stilstaan en wachten na een zware inspanning is voor een getraind lichaam niet prettig. Hoe ga ik fysiek en emotioneel om met die onzekerheden, wat kan ik zelf doen en wat ben ik in staat los te laten wat buiten mijn invloedssfeer is. In mijn hoofd was ik scenario’s aan het uitwerken en te toetsen aan de drievoudige ervaring van de MTB weken. Vrij zinloos allemaal natuurlijk, maar zo werkt de menselijke geest.

Racefiets op nog kleiner verzet of MTB op wegbanden zetten? Besloten om met normaal verzet op de racefiets te gaan en te wachten voordat ik de benen zou gaan voelen. Rugzak met 3L bladder mee en voor het eerst van die energierepen ingeslagen om niet te hoeven zoeken naar een bakkerswinkel onderweg. Droog hemdje en extra jasje in de rugzak en dat alles moest tezamen maar voldoende zekerheid bieden om flexibel met de omstandigheden om te kunnen gaan. De rest moest ik maar leren los te laten. Ik ken mezelf, maar de clubgenoten kennen me ook! Niet focussen op de prestatie maar focus op genieten, kijken, ervaren en gezelligheid. Tijdig onttrekken aan drukte en rust zoeken. Die opdrachten had ik mezelf gesteld.

Het leuke aan de Alpen is dat je echt kan klimmen. Niet van die stukjes aan elkaar geplakt, maar serieus doorklimmen gedurende veel meer dan een uur, waardoor je echt in een ritme kan komen en toch lekker om je heen kan kijken en de omgeving in je op nemen. Klimmen is lekker, maar dalen is kicken. Ook dat duurt dan lekker lang en krijg je tijd om te wennen, te spelen, te oefenen, te proberen en grenzen te zoeken. Spelen met je houding, leren vooruit te kijken, zoeken naar het beste instuurpunt, inschatten van wegdek en grip, proberen maximaal te remmen en zo lang mogelijk te laten lopen. Kicken!! Ik moet helaas bekennen dat ik in zo’n afdaling wel een stuk minder van de omgeving tot me neem.

 

Ja voor mij telt de inspanning. Ik geniet van het klimmen, de krachten verdelen, het vinden van het juiste tempo waarbij je het nog kan volhouden. Ik geniet van een uitdaging die je motiveert om net een beetje extra te geven. Drie keer heb ik het mezelf gegund om bergop aan te gaan. Op de Felines, op een klim ergens bij La Bastide of Viens (met dank aan Erik voor de uitdaging) en op de Ventoux. Tevens heb ik drie keer mogen genieten van het sleuren op kop van een blauwe trein.

Wat hebben we gezien? Bekende cols van naam zijn natuurlijk spraakmakende ervaringen die je ook nog eens kan toetsen aan televisiebeelden van ronderenners, maar tevens aan mede toeristen op fietsen, motoren, e-bikes , in cabrio’s, sportwagens en campers. De minder bekende klimmen heb ik persoonlijk als leuker en echter ervaren. Minder toeristen, uitdagender wegdek, mooiere uitzichten, meer rust en meer verassingen. Blijvende herinneringen van de Roselend waar krokussen en narcissen met velden onder de sneeuw vandaan kwamen. Op de weg naar de hoogste pas in Europa een bergmarmot in de sneeuwrand zijn of haar hol in zien duiken. Het vullen van bidon en waterzak en het uispoelen van de buff en helm bij een waterpijp in een gehucht. Schaapskuddes, watervallen, smeltwaterstromen, rode leisteen gorges, vale gieren cirkelend in de lucht, meren en stuwmeren, het blauwe water van de Verdon, het uitzicht bij Viens, de aanblik van de Ventoux en uiteindelijk het uitzicht vanaf de top daarvan. Fietsen is echt geen slechte manier om een landschap te verkennen. Snel genoeg om afstand te overbruggen, langzaam genoeg om goed te kijken en met een steeds verschuivend uitzicht.

Je gaat voor de bergen,het uitzicht en de inspanning en dan blijkt dat er toch ook andere zaken zijn die beklijven. Bijvoorbeeld de mensen die je ontmoet. De leuke Engelse dames van “De Loft”, de handtastelijke drinkster van de makelaar, de half-Amerikaan die twijfelt over zijn verdere toekomst, de Aussies op Europareis en de vlotte Belgische dames die mij angst aanjagen met het vooruitzicht dat 3000 Belgen de Ventoux op “onze” dag zouden kapen.

Wie waren de medefietsers?

Rens, ervaren bergfietser, immer positief en goed geluimd, gestage klimmer, snelle daler.

Erik, herstellende van een grieperige week en dus wat voorzichtig met zijn inspanningen. Hersteld gedurende de week en kan de laatste dagen volop mee bergop en bergaf.

Lex , onze hoffotograaf. Is redelijk onervaren en nog niet voldoende getraind. Hij begint wijselijk rustig en voorzichtig en groeit in de week technisch en conditioneel. Heeft 150% winst geboekt op bochtentechniek. Des te vermoeider, des te meer praatjes.

Hans, is zoekende naar wat zijn knieën nog kunnen verdragen. Heeft zich moeten beperken in de voorbereiding en in de uitvoering. Gestage klimmer en voorzichtige daler. Heeft geleerd dat achterrem voor warmte is en voorrem voor vertraging.

José, met afstand de meest ervaren duursporter. Immer in controle en onverstoorbare doortrapper. Stuurt de bochten nog iets te vroeg in. Zal nog jarenlang kunnen genieten van het in verbazing omzien van mannelijke medefietsers en – als ze 2 dik fietst – van toeterende franse automobilisten.

Lenard, onze routemeester, gaat altijd sneller dan de aanblik doet vermoeden. Raakt nog snel oververhit. Maakt voor de stuurtechniek goed gebruik van zijn motorrijervaring. Weet nu dat een VFRzadel lekkerder zit op lange tochten dan een racefietszadel. Recupereert vlot en houdt oog voor de omgeving.

De volgende clubklimweek over vijf jaar naar de Ardeche? Volgend jaar een paar dagen om de gemiste cols alsnog te doen?

 

Kor van Hateren, juli 2013

Over de auteur

2 reacties

  1. KeesJ

    Ik durf de uitdaging wel aan hoor Kor als omstandigheden gunstig zijn. Mooi verhaal, ogen dicht en ik voel de beek en zie de uitzichten!

  2. Lex Verveer

    De Alpentocht was een geweldige ervaring,de eerste dagen was het wennen maar het klimmen ging steeds beter. Eerste dagen vaak halve etappes gereden. De beklimming van de Col de la Bonette was geweldig; tussen de sneeuw bergen langs de weg door met een keiharde wind bij de top, wat wel een beetje griezelig was; je fiets werd bijna onder je gat uit geblazen! Na Donderdag een auto/rust dag, vrijdag en zaterdag de volledige ritten gereden met op zaterdag de mt. Ventoux op tussen 3000 Belgen. Afdalen was de eerste dagen niet veel soeps, tot dat ik van Erik de tip kreeg om in de bocht je stuur als het ware om laag te duwen; steunen op de handel aan de binnen zijde van de bocht; dat was een openbaring…ging gelijk 10x beter naar beneden.

    Heb totaal 480 km gereden met ruim 16,5 km klimmen….

    kijk hier maar eens voor de foto’s ; http://picasaweb.google.com/107830931298371732562

    Ik heb de ritten gegevens van mijn Garmin er ook op staan. Het zijn de door mij gereden ritten; donderdag reed ik de bus. Bij rit 3 was ik vergeten de rit op te slaan; vandaar de rare streep van de Col d’Lzoard naar Guillestre.

    (Klik op de site van garmin even ergens boven in op metrisch..anders staat alles in mijlen)

    http://connect.garmin.com/activity/332547138

    http://connect.garmin.com/activity/332547120

    http://connect.garmin.com/activity/332547102

    http://connect.garmin.com/activity/332547087

    http://connect.garmin.com/activity/332547063

    http://connect.garmin.com/activity/332547034

    Groetjes,

    Lex

Laat een antwoord achter