Boogies Extreme, een heerlijk weekendje Limburg.

Zaterdag 7 juli werd die voor de 5^de keer georganiseerd: Boogies Extreme. Een combinatie van LBL en de Amstel Gold Race. 225 km door de Limburgse heuvels en de Belgische Ardennen. 1 TVB-er (Charles) zou samen met een fietsmaat de 160 km variant rijden. 5 TVB-ers (Ben, Arjan, Martijn, Rens en Lenard) hadden zich ingeschreven voor de 225 km.Vrijdagmiddag waren Ben, Arjan, Rens en Lenard al afgereisd naar Valkenburg. Zonder fileleed kwamen we rond half acht aan op de camping boven aan de Cauberg. Het kaderplaatje voor op de fiets was snel gehaald (start/finish locatie lag 400 meter verderop) en nadat de tenten waren opgezet, daalden we lopend de Cauberg af, Valkenburg in, opzoek naar een pizzeria voor de broodnodige koolhydraten.Na een heerlijke maaltijd waren we rond half elf weer op de camping. Hier deed Ben een poging zijn concurentie vroegtijdig uit te schakelen door voor het slapen gaan iedereen een Grolsch Kanon aan te bieden. Na dit aanbod wijselijk afgeslagen te hebben (morgen moesten we immers nog een stukje fietsen) kroop iedereen zijn slaapzak in. Om 6:00 uur zou de wekker gaan.6 uur werden we wakker gemaakt met regenspetters op de tent. What the &%$$#!!! Vrijdag niets anders gehoord dan dat zaterdag zou starten met zon met pas later op de dag kans op buien. Kunnen ze nu echt niet 12 uur vooruit kijken? Uiteindelijk bleef het bij een paar spetters en nadat we ons te goed hadden gedaan aan een lekker ontbijtje, vertrokken we rond 7:10 richting de start/finish locatie.Met Martijn hadden we 7:30 uur afgesproken, dus we waren lekker op tijd. Dan maar een bakje koffie om de tijd te doden.Precies op het afgesproken tijdstip stond Martijn voor onze neus. In de tussentijd hadden we ook Charles voorbij zien komen en hem veel succes gewenst. Zo rond 7:40 begonnen wij aan onze tocht.De route liep in een rechte streep richting de Redoute. Nu zouden we de kans hebben deze helling een keer met frisse benen op te rijden, want in plaats van na 220 km, kregen we hem nu na een goeie 80 km. En inderdaad: de Redoute is veel lekkerder met frisse benen. Rens kwam als gelukkigste boven: hij had zijn klimtijd met een dikke minuut verbeterd. Maar ook de anderen hadden dit keer opvallend weinig moeite met deze scherprechter uit LBL, zodat de naam snel werd gewijzigd in Redoetje. Nu het verste punt van de tocht was bereikt, draaide de route weer richting Nederland. Meneer Boogerd had goed zijn best gedaan met het uitzetten van het parcours want deze liep over mooie wegen met voldoende leuke klimmetjes en afdalingen. Wat ook wel ‘lekker’ was, was dat er zo af en toe ook mooie stukken vals plat naar beneden tussen zaten zodat de kilometers lekker snel wegtikte. Na zo’n 160 km was daar de tweede verzorgingspost. Hier konden we even bijtanken voor de finale. In de finale kregen we de bekende beklimmmingen uit de Amstel Gold voor onze wielen: Camerig, Loorberg, Fromberg, Gulpenerberg, Kruisberg, Eyserbosweg en de Keutenberg. Bewondering voor Arjan en Martijn die, in tegenstelling tot Ben, Rens en Lenard, niet heel veel trainingsuren hadden gemaakt. Beide kwamen goed over de heuvels heen. Ondanks dat bij Arjan de vermoeidheid toe sloeg, bereikten we zonder kleerscheuren (ok; één lekke band) de voet van de Cauberg. Het toetje van deze tocht. Bovenop de Cauberg konden we genieten van een heerlijk biertje, maar vooral van een schitterende tocht. Een absolute aanrader voor diegene die graag in dit terrein een toertocht willen rijden, maar het massale van Limburgs Mooiste willen vermijden. De conclusie tot slot was dat het met de vorm wel goed zit: Rens straks voor zijn Tour for Life en Ben en Lenard voor hun Embrun-uitdaging. Geen van ons hoeft de heuvels dan wel bergen te vrezen. En dat is toch wel een fijn gevoel. 

Groetend,

Lenard