Ondertussen strompel ik al weer twee dagen met mijn hoofd in de wolken rond en zit het hele marathon avontuur erop. Alles doet pijn, en als het geen pijn had gedaan, strompel je wel om toch even de vraag te krijgen van bekenden en collega’s waarom je zo moeilijk loopt. Dat en natuurlijk om het moment zo goed mogelijk uit te buiten bij je partner. “Omdat je zo’n topper bent”
Goed even terug naar D-day, 10 April.
Zoals de meeste ondertussen wel hebben begrepen, mede dankzij het verborgen talent van Mart, was de TVB goed vertegenwoordigd in Rotterdam. In totaal kom ik tot 10 TVBers, Cees, Walter, Martin, Stef, Co, Michiel, Janwim, Michelle, Niels en ik. Grotendeels reisde we samen af per trein naar de Coolsingel. De spanning was van alle gezichtjes af te lezen, en de zenuwen werden door middel van plagerijen lekker op elkaar geprojecteerd. Zo ging dat overigens al 12 weken. Lekker laten lullen dacht Martin en liep bij aankomst op het station pontificaal in de andere richting! Succes is geen hocus pocus maar focus focus had ik hem nog op het hart gedrukt, maar goed wat moet ik een ervaren rot als Martin nou nog wijsmaken.
Ik maakte mij zelf eigenlijk over de afstand/en conditionele vorm niet zo heel veel zorgen. Te meer over de gesteldheid van mijn knie waar ik in de weken voorafgaand aan de Marathon nog wel is last van had. Nog voor het omkleden had Janwim even een inzak momentje omdat hij onthouden werd van zijn koffie moment maar pakte gelukkig goed door. Co was vergeten het garderobe vinkje aan te zetten bij zijn inschrijving en moest onverhoopt terug naar het station om zijn tas aldaar in een locker te stoppen.
Walter en Stef stonden aan de rechter kant van de start. Ik stond samen met Michiel en Cees in de voor in de 2de wave, en Co en Janwim stonden voor ons achterin de 1ste wave. De rest van de heb ik niet meer gezien of opgelet. Co en Janwim bleven op ons wachten tot wij ook mochten starten en zodoende zijn we uiteindelijk toch nog gezamenlijk gestart. Ten minste, eerst nog een goed uur in het start vak staan blauwbekken, en Lee Towers moment bijna laten verpesten door een aan je kop zanikende tukker. Gelukkig greep een ras Rotterdammer in, of hij even ze bek kon houden, straks mocht hij weer verder lullen. Nog 10 minuten wachten voor het 2de start schot en de meute ging los.
Op de vrijdag voor de marathon tijdens de leden vergadering had de voedingsdeskundige nog mooi staan vertellen dat vocht dat je in de 45 minuten voor je wedstrijd drink wordt uitgezweet en geen aandrang geeft. Mooie theorie, ik heb het niet gemerkt. Twee keer heb ik in het startvak moeten plassen en twee keer onderweg.
Al in de eerste paar kilometer had ik het door, ik moet die min/km tijd loslaten en gewoon lekker gaan lopen en zo gezegd zo gedaan. De halve marathon liep ik trouwens nog keurig op tempo. Bij het 15 km punt zag ik niet ver achter mij Michiel nog zitten. Michiel had in het start vak nog zijn wens uitgesproken een negatieve split te lopen, dus toen de spreekwoordelijke man met de hamer op het 30km punt hem even in mijn nek legde zat ik te wachten tot Michiel voorbij zou komen fluiten. Ik voelde het tikje al op mijn schouder. Maar het kwam niet. 35km… nee nog niet. 40km nee geen Michiel. En dat bleef zo tot de finish.
Iedereen die ik in de voorbereiding sprak zei hetzelfde: Een marathon is maar 10km, de laatste 10, en niets bleek minder waar. Vanaf het moment dat je dat ellendige Kralingse bos in draait is het als of je benen als tandpasta tubes worden leeg geduwd. Op de 30km heb je net nog je dierbare zien staan en ging je volle moed verder, maar wat een drama. Om je heen gaan hoe langer hoe meer mensen wandelen. Atleten liggen langs de kant van de weg of worden afgevoerd, het is een slagveld. Het enige wat in mijn hoofd door ging was, Mark blijf lopen, niet stil staan. Toen ik na 42.195 km over de finish kwam was ik blij dat ik niet was gestopt. Alles slaat in 1 keer vast.
Als een vent van 80 liep ik door naar de uitgang alwaar de overige mannen al stonden te wachten. Allemaal stuk voor stuk een PR gelopen. Martin en Stef onder de 3 uur, wat een toppers. En uiteindelijk is iedereen gefinisht. Petje af, te meer voor Michelle, vorig jaar mei begonnen in de opstart groep en loopt een jaar later gewoon even een marathon! Wat een toppers.
En ja dan heb je die plak binnen en is het klaar. Moet je opeens op vrijdag avond weer gezellig doen met je vrienden in de kroeg. Kan je opeens weer op zondag uitslapen. En ben je eindelijk van dat gelul van die gasten af. Maar alle gekheid op een stokje, Cees, Walt, Co, Stef het was geweldig met jullie te trainen afgelopen weken, ik ben er niet van overtuigd dat ik het zonder jullie zo had kunnen volbrengen! Tot volgend jaar?
Last but not least, ik zou het bijna vergeten, maar natuurlijk alle supporters bedankt! Het was geweldig om af een toe een bekend gezicht langs de lijn te zien staan.
Mark de Jong
Prachtig avontuur Mark! Je hebt er hard voor getraind met een memorabel resultaat, waar je trots op mag zijn.
Mooie verslaglegging van een prachtige prestatie. En mocht je ooit willen stoppen met sporten (wat natuurlijk nergens op slaat) kun je altijd nog verslaglegging doen ?.