Andy’s Escape from Alcatraz

En daar ga je dan!
Eindelijk na 4 weken weer liggend op je stuur, de wind jubelend langs je oren, je benen in een souplesse waar ze , lijkt het wel, weken op gewacht hebben.

Het is 26 november 2018 wanneer ik het bericht ontvang:

Hi Andy!
Congratulations, you were selected in the second round of the random drawing for the 2019 Escape from Alcatraz triatlon.

Na enkel weken trainen in de duinen is de dag bijna daar; het is 8 juni 2019 21:06.

Fiets nakijken:
Wielen goed, banden hard genoeg
Pedalen goed
Remmen in orde
Zadel stevig
Stuur in orde
Bidon met home-made electrolieten klaar
Fietsschoenen liggen klaar
2 energybars van 200kcal
Trisuit, startnummer, BiB, helm gepoetst
Loopschoenen
iWatch opgeladen
Badmutsen en skin liggen gebroederlijk naar elkaar
En niet vergeten wax voor in de oren en een zwembrilletje.
Alles bij elkaar, …………….zo ziet het plaatje er compleet uit.

Ik ga naar bed, om nog geen 6 uur later (04:00)wakker te worden en mijn ontbijt fruit&nut granola mix te nuttigen met yoghurt.
Het zit me helemaal niet lekker om zó vroeg te eten, ik start nl pas om 08:30!!

Een vluchtige kus, ik start de auto en om 04:30 ben ik onderweg naar the Marina boulevard.

Als ik om 05:00 met mijn BOSS-PASS vlak achter de wisselzone parkeer, staat het bloedrood aan de horizon en kijk ik uit over een windstille San Francisco Bay.
Ik pak mijn fiets uit de auto, voorwiel erin , check wederom de spanning van mijn banden, fiets een stukje…..ja….ik denk dat het wel goed zit.
Ik loop naar mijn wissel plek.
De afstand tussen de stickers waar je je fiets mag ophangen is ongeveer 10 cm …..ongelofelijk krap!! Mijn buurman staat enigszins verdwaast te kijken. Ik haal me schouders op en begin mijn spullen te ordenen: helm op het stuur, schoenen aan het elastiek, loopschoenen klaar om in te stappen evenals mijn startnummer.
2 energy bars liggen klaar (Gelletjes zijn niet toegestaan !!) en een petje.

Ondertussen kijk ik steeds over de paar honderd fietsen richting de lange rij voor de bussen die ons naar Pier 3 zullen vervoeren.
Het is 05:20, de laatste bus vertrekt om 06:00………ik voel me ontspannen……..ik heb de tijd.
Ik loop terug naar de auto en overweeg of ik nu mijn wetsuit aan doe…….. of …..toch maar op de boot.
Ik kijk om me heen, het beeld is zeer wisselend ……..wat is nu handig…….ik besluit m’n pak aan te doen……..het is best te doen met deze temperatuur , chip om de linker enkel of was het toch rechts……..effe kijken……doe maar links.

Langzamerhand begint er toch een lichte mate van spanning op te borrelen.
Oei de auto sleutel, waar moet ik die kwijt? Ik kan het toch niet zomaar hier laten liggen? Ik besluit het in de auto te laten liggen.
Ik loop vervolgens naar de lange lange lange rij en sluit achter aan.
Na nog 20 minuten, wat wel een uur leek, zit ik tussen een groepje Duitsers.
Wat een levendig gesprek op de vroege ochtend, ik begin lichtelijk te zweten……toch nog de zenuwen??
Als de bus na een beste tour door de stad stopt op de pier, zoek ik het toilet op,
Ah…. bordje…..erop af!!
Sta je net ervoor , komt er een lichtelijk geïrriteerde meneer naar buiten en plaatst een bordje NO ENTRY voor je neus en verwijst naar de 20 dixies die even verderop staan.
Na 10 minuten wachten en een halleluja moment loop ik richting de San Francisco Bell….(een make believe voormalig rivierbootje waar het waterrad van verwijderd is).

We vertrekken bijna een half later dan gepland richting Alcatraz.
Op de boot is het een geroezemoes van jewelste, bijna 2000 atleten en een behoorlijk euforische sfeer.
Ik zie een gast rechts voor me die van plan is om in een zwembroekje de overtocht naar de marina te maken.
Gezien z’n ‘isolatie’ ben ik ervan overtuigd dat hij het zonder klappertanden gaat redden.

De spanning neemt naarmate de tijd verstrijkt weer toe. Ik vraag een buur om even mijn pak los te ritsen en ga in de rij staan, effe een ‘spanningsplasje’ doen.
Als ik mijn pak zelfstandig dichttrek voel ik een scheur………NEE!!!!!,
Geen tijd om te treuren, …….gaan zitten en concentreren op wat er komen gaat.

Het water staat strak , de stroming is op gang gekomen en een groep dolfijnen laat zich vrijblijvend bewonderen.
‘This is a rare sighting atletes and a good sign for a beautifull day’ wordt omgeroepen.
Nog 5 minuten
Iedereen gaat staan en het geschuifel begint. Ik sta op de derde rij en wacht…….
Poortjes gaan open …….we wachten geduldig.
Dan zien we aan onze linker hand dat er zwemmers het water in springen en wij worden nog tegen gehouden!!

Na 30 seconden springen we.
Het is niet koud. Ik denk aan de markers en de eindeloze mantra: ‘please cross the river before you head for the exit’.
Ik zwem, let op de markers aan de overkant en hou me ritme vast.
Ik zie op een gegeven moment aan mijn rechter hand een grote groep zwemmers en realiseer me dat ik uit koers ben geraakt, zeker als ik daarna ook nog eens door een begeleider naar rechts wordt gestuurd .
Ik land perfect op de exit,
Geen duizeligheid en ik begin rennend aan de 800 M die me naar m’n fiets voert.

Onderweg verbaas ik me nog over de helpers bij de exit; ze helpen diverse atleten uit hun pak. Wist niet dat het mocht: pak op de heupen, gaan liggen en het pak wordt in een seconde eraf gerukt…..bijzonder.
Bij de wissel valt het me op dat er maar weinig fietsen weg zijn; zou het zwemmen toch nog mee zijn gevallen?
Spullen gepakt en als ik over de balk ben, begin ik met tegenzin aan een energy bar.
De helft stop ik terug in mijn trisuit. Het duurt nog zeker 3 km voordat ik dat ene helftje door mijn keel heb, maar goed het is ergens goed voor ….toch??
De eerste ellendige klim biedt zich aan, de adrenaline giert door m’n lijf en ik ga ertegenaan.
Op Lincoln Boulevard kom ik het supporters team tegen, ze zijn verrast me te zien; een mooi moment.
Kort daarna mag ik dalen……..wauw…..de snelheid…….heeeeerlijk…….controle houden en uitkijken voor die andere kamikaze gasten die met een 10 km per uur extra voorbij racen.
Ik kom tot een max van 58,9 km per uur …..wat ontzettend lekker!!!
Ik fiets richting EL Camino drive naar the Legion of Honour;het hoogste punt op de fietsroute.
Het wegdek in de laatste 2 km omhoog is slecht en als je denkt het gehad te hebben, dan komt een nog slechter gedeelte in de afdaling naar Sea Rock drive.
Een ware test voor losse monddelen .

We slaan het Golden State park in en vervolgen de vals platte Martin Luther King Jr drive en komen op de terugweg langs The Queen Wilhelmina tulip garden.
Een prachtig aangelegd park.
Als we het park uitkomen wacht ons een lange klim langs de Cliff House. Ik ga mijn benen voelen, het is zwaar maar ik probeer tempo te houden. Ik haal zowaar nog mensen in……..een verrassing voor mezelf.
Voordat ik het Legion of Honour voor de tweede keer passeer, zie ik wel 7 Atleten met pech langs de kant…….ik realiseer me dat de 6 bar in mijn banden genoeg was.
De 73 kg aan lichaamsgewicht heeft vast ook meegeholpen.

Op Lincoln Boulevard kom ik wederom mijn supporters Bram, Rick en Glenn tegen.
Ik zwaai en realiseer me dat ik bijna bij de wissel zone ben…….wat is het dan toch snel gegaan.
Ik nuttig het tweede stukje energy bar in de laatste km en stap voor de balk af.
Een snelle wissel en het lopen begint.
De temperatuur is opgelopen tot een graad of 25.
Ik ben ongeveer 2 km onderweg wanneer de nr 1 vanuit tegenovergestelde richting mij tegemoet komt. De kleine straaljager gaat binnen de 2 uur eindigen. Wat een prestatie op dit parcours!
Het lopen gaat goed, de eerste trap dient zich aan. Iedereen loopt, niemand rent, het is smal en er zijn naast tegemoet komende lopers ook reguliere burgers op het parcours.
Als ik op 1 km van het strand zit, rent Glenn een stukje met me mee, het voelt lekker. De afdaling naar het strand gaat hard, 1 grote inhaalrace naar beneden.
We lopen over het strand en een paar honderd meter verder is het keerpunt tegen het duin aan geplaatst. Het was natuurlijk niet zwaar genoeg.
De échte uitdaging komt in beeld; 800m omhoog over the Sandladder.
Mul zand, bielsen en pijnlijke bovenbenen, maar in tempo omhoog, ademhaling onder controle houden en gaan.
Als ik boven ben weet ik dat er nog een paar klimmetjes komen, maar ik ben over de helft en ik voel me zeer geïnspireerd om in de laatste KMS te versnellen.
Het is warm en het doet zeer, maar de euforie wint het, wat is dit gaaf, maar die zon is killing.
Ik zwaai onderweg naar de finish nog even naar Bram….die is te laat om mij daar op te vangen.
Ik ben niet teleurgesteld , lichtvoetig ben ik niet meer…het doet ZEER!
De laatste 100meters, volop publiek langs de kant en wat een lawaai!!

FROM THE NETHERLANDS ……….ANDY LIMOEN……… CONGRATULATIONS!!

Ik ben gefinished, wat een dag, wat een wedstrijd, wat een super gevoel!!
Even in de rij voor een bonnetje, waarop alle TT’s staan en dan op naar het graveren van de medaille…….2:56:10……..ik ben tevreden,

Ik fiets Noordwijk binnen, het was een lekker tochtje met mooie flashbacks van The Escape From Alcatraz Triatlon.