The way to Almere!

In het jaar 2009 maakte ik kennis met de hele traithlon van Almere. In dat jaar deed ik met het Schiphol team mee aan de TriTogether. Ik nam het zwemonderdeel voor mijn rekening. Marcel op de fiets en Rob mocht met lopen afsluiten. Het zwemmen viel me zwaar en na mijn bijdrage zag ik hoe Piet, Dennis, Rens en Lennard van de TvB en Mark (Schiphol) met hun uitdaging op de hele afstand bezig waren. De sfeer, het gevoel, de triathlon deed iets met me. Een keer meedoen op de hele afstand werd mijn stip op de horizon. De jaren erna hoorde ik elke jaar de verhalen en zag de foto’s van deelnemers aan de hele en het gevoel werd alleen maar sterker om mee te doen.

Eind vorig jaar maakte ik de balans op, na een lekker seizoen te hebben gedraaid. Het thuisfront maakte kennis met mijn plannen en na het inschrijven en het omcirkelen van de datum op de kalender kon de route naar Almere worden uitgestippeld. Met drie halve triathlons als voorbereiding en thuis wedstrijd Noordwijkerhout voor eigen publiek lag het schema vast. In het begin van het jaar lopen en zwemmen en naar mate de temperatuur ging stijgen kreeg ook het fietsen de nodige aandacht. De halve van Nieuwkoop en Leiderdorp gingen naar wens, goede tijden en tevreden over het wedstrijdverloop. De halve van Amsterdam was een fiasco qua organisatie. Achteraf wel erg moeten lachen om de verhalen wat men heeft meegemaakt tijdens die wedstrijd. Na Leiderdorp was het nog twee weken vol doortrainen, waarna de rust periode in ging. In de laatste week rust met op de achtergrond de kermis van Noordwijkerhout en al geleidelijk de wedstrijdspanning. Nog kleine stukjes zwemmen, fietsen en lopen. Het regelen van laatste dingen. Nog even een ander buitenbandje op de fiets, een hartslagband welke op het laatste moment stuk ging en goed en eten, drinken en proberen op tijd naar bed te gaan.

Vrijdag, de dag voor de wedstrijd, op naar Almere om de fiets in te checken. Het plein voor de schouwburg was in opbouw voor de grote dag. Van alle kanten kwamen de mannen en vrouwen met hun fietsen naar het parc ferme. Nog even naar de finish gelopen en naar de boog met de klok gekeken. Een mooi gezicht en een goed gevoel. Daar moet het morgen eindigen. Na het inchecken weer op tijd naar huis voor een laatste pasta maaltijd en op tijd naar bed.

Zaterdag. De wekker stond op half vijf. Ondanks een goed nachtrust ging ik tien minuten eerder mijn bed uit. Een goed bord vol met cornflakes, witte boterhammen met jam en honing en drinken. Ondertussen de voeding voor de dag in orde maken en nog de laatste dingen checken. Rond kwart over vijf, het was buiten nog donker, zat ik met Petra in de auto richting Almere. In Almere was het nog schemerig. De atleten kwamen van alle kanten te samen in de wisselzone, waar het steeds drukker begon te worden. Nog even de banden op spanning brengen, het eten op de fiets plaatsen en de tassen inleveren met spullen voor de wissels. Nog een klein uur voor de start. Samen met Stef, Dennis, Pepijn, Jos, Peter en Ben van de TvB stonden we aan de start van de hele. Rustig aan klaarmaken voor het zwemmen. Wetsuit aan, badmuts en brilletje op en met alle atleten wachten in het vak voordat we het water in mochten. Om 7:20 uur gingen de PRO heren van start, gevolgd door de PRO vrouwen. Niet veel later mochten wij het water in. Een lekkere watertemperatuur en goed zicht. Om 7:30 uur klonk het startschot en begon mijn avontuur. Het avontuur van een dagje sporten. De eerste halve ronde was het nog druk met zwemmen en kon ik moeilijk mijn slag vinden. Daarna ging het gelukkig beter, ging van gele boei naar gele boei om vervolgens naar de kant te zwemmen. Met een tijd van 1 uur en 6 minuten was ik erg tevreden. De wisselzone in om mijn fietsspullen aan te trekken en op voor de volgende klus van vandaag, een fietstocht over 180 kilometer.

Rustig aan begonnen op het aanloopstuk naar de dijk en toen rechtsaf over de dijk richting Lelystad. Een eindeloze weg met links water en rechts de polder. Een weg waar geen einde aan leek te komen. Langs de Oostvaardersplassen en voor Lelystad rechtsaf de polder in. Lange rechte stukken over goede wegen. De polder, met hier en daar een boerderij en windmolens, windmolens en nog meer windmolens. Mijn snelheid was hoger van verwacht en ik was benieuwd wat de tweede ronde mij zou brengen. Weer over de dijk, weer dat eindeloze stuk richting Lelystad. De weg leek wel langer dan de eerste keer. Toen de polder in, vol de wind op de kop, de snelheid moest omlaag. De beentje gingen het voelen, de pijntjes kwamen, het geschuif op het zadel, handjes op het stuur. Rond de 140 kilometer kreeg ik het zwaar maar zette door. Nog 35 kilometer, nog 30 kilometer, nog 25 kilometer. Over minder dan een uur kon ik gaan lopen. Ik besefte me dat het toetje een marathon zou zijn. Gekke werk! Ik fietste door de pijntjes heen en vond mijn ritme weer terug. De laatste keer de dijk op, Almere in het vizier. In de verte zag ik Jos fietsen. Ik naderde hem. Ook hij was het fietsen zat. Samen fietsten we over het aanloopstuk terug naar de wisselzone. Met een tijd van 5 uur en 13 minuten over 180 kilometer was ik meer dan tevreden. Ik was vooral blij dat het materiaal het allemaal had gehouden. Trots op mijn bike!

Hardloopschoenen aan en petje op voor de laatste 42 kilometer van vandaag. In een lekker tempo begon ik aan dit avontuur en hield mijn hartslag goed in de gaten. Na 2 kilometer zag ik het blauw al opdoemen. Door een haag van TvB blauw werd ik aangemoedigd. Een echt kippenvel moment. Dit moment wilde ik zo snel mogelijk weer meemaken. Over 7 kilometer weer. Stef kwam in een straf tempo mij voorbij. Mooi om te zien. Ik nam me voor om eerst maar 3 rondjes hard te lopen, daarna zou ik wel weer zien. Bij de eerste doorkomst in de wisselzone kwam ik Ben tegen die aan zijn marathon begon. Ik wenste hem succes en even later passeerde ik Jos. De tweede doorkomst bij de TvB naderde. Onbewust ging ik sneller lopen. Ik wilde alleen zijn, geen hardlopers om me heen. Dit moment wilde ik weer intens beleven. Ik zag mijn vader staan, liep een klein stukje met mij mee en weer mocht ik door de blauwe haag. De derde TvB doorkomst was het meest bijzonder. Mijn vader stond weer langs de kant. Rende mee en wees naar de kant. Daar stonden Petra, Pepijn, Marit en mijn moeder met een groot spandoek en weer door de haag van blauwe mensen. De wave werd ingezet. Na deze doorkomst kwam de emotie. Ik hield het droog, maar wat was dit mooi! Het deed me ontzettend veel. De knop ging om, het karwei was nog niet geklaard. Bij de vierde TvB doorkomst stonden vrienden langs de kant, wat bijzonder en hartverwarmend. Erik zei dat het tempo goed was en dat ik moest blijven lopen, want als ik ging wandelen was het gebeurd. Ik knoopte dit in mijn oren en ging gestaagd verder, op naar de vijfde doorkomst. Daarna was het nog 12 kilometer, het einde kwam in zicht. Ook hadden mijn schoonouders zich ondertussen als supporters gemeld. Het tempo ging naar beneden, het werd zwaarder en zwaarder. Ik bleef rennen, eten en drinken en stelde mijn doel om naar de zesde TvB doorkomst te rennen. Dat lukte al koste me dat enige moeite. De laatste keer door de haag. Een extra oppepper door Leendert Jan. Nog 5 kilometer naar de streep. Iets na de blauwe haag moest ik dan toch plassen, dus aan de kant. Ik voelde mijn lichaam dubbel zo hard, mijn heup, mijn benen. Ik ging een stukje wandelen. Een atleet haalde me in en vroeg hoe ver ik nog moest. Ik vertelde dat ik aan de laatste ronde bezig was. Hij zei dat ik dan beter ook kon gaan dribbelen, dat ging sneller dan wandelen. Ik zette mezelf weer in beweging. Het lukte. Op naar de volgende verzorgingspost. Daar ging het kaarsje weer even uit. Weer wandelen. Nu ook kramp in mijn maag. Wat een eind die marathon. Op een gegeven moment kwam ik het bordje van 40 kilometer tegen. Nog 2 kilometer te gaan. Dit moest ik hardlopen. Weer zette ik mezelf in beweging en in de verte zag ik de finish liggen. Ik kreeg een wow gevoel. Ik was er bijna. Nog een kilometer. In gedachten ging ik aftellen, nog 950 meter, nog 900 meter. Langs de wisselzone. Ik voelde de laatste krachten uit mijn kleine teen komen. De rode loper op. Een marathon tijd van 4 uur en 6 minuten. Ik zocht naar Petra en de kinderen. Pepijn en Marit werden over het hek heen getild. Hand in hand gingen we de laatste 50 meter afleggen. Ik voelde me een held. Het applaus, de mensen, de speaker….top! In een tijd van 10 uur 37 minuten en 39 seconden kwam ik over de finish. De felicitaties van Petra, mijn ouders, mijn schoonouders, vrienden. Ik had mijn missie volbracht.

Iedereen bedankt voor de berichtjes, support, aanmoedigingen, felicitaties, de belangstelling.

Hup papa hup

Jurgen